1989-1993 yıları arasında Mimar Sinan Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi öğrencisi
olmanın onurunu yaşadım. Bizim bölümde (iç mimarlık) her dönem bir proje konusu seçer,
sanki gerçekten uygulanacakmış gibi tasarlar, çizer, dönem sonu da büyük salona asar, jüri
önünde savunmasını yapardık. Bize, seçtiğimiz konuyla ilgili öncelikle bir konsept paftası
oluşturmamız gerektiği söylenirdi. Ne tür bir tasarım yapacağımız, ne tarz mobilya ve
aksesuar kullanacağımız henüz çizime başlamadan oluşmalıydı. En sevdiğim kısım buydu. O
zamanlar bilgisayar erişimimiz olmadığı için çeşitli dergilerden beğendiğim, fikrime ve
zevkime uyan görselleri keser, biriktirir, sonra da yetmiş santimetreye bir metrelik kocaman
kağıda kolaj hazırlamak için kolları sıvardım. Elbette bunu yapabileceğim tek alan evin
holündeki zemindi. Çünkü annem evde eşyasız pek bir alan bırakmamıştı.
Kendimi bildim bileli gece çalışırım. Gece sessizliğinde sanki kendi dünyama daha kolay
dalabilirim gibi hissederdim o yıllarda. Bu his hâla geçerli.
Akşam yemeği sonrasında, meyve faslı başlardı bizde. Babam meyve ayıklar hepimize
yedirirdi. Bir an önce bitmesini istediğim bir seremoniydi. Hem yemekten sonra şekerli bir
şey yemek hoşuma gitmezdi – ki artık bunu hiç yapmıyorum, zaten yanlış bir alışkanlıkmış –
hem bir an önce işe başlamak için sabırsızlanırdım. Onları televizyon karşısında bırakıp hole,
kendi alanıma geçer, kestiğim tüm görselleri yere yayar saatlerce yan yana getirme
olasılıklarını denerdim. Hiç tatmin olmazdım ama yorgunluktan ve evdekilerin ‘artık ışığı
söndür, uyuyamıyoruz’ serzenişinden en uygun olduğunu düşündüğüm kompozisyona karar
verirdim. Kolajlar rüyalarıma bile girerdi. Hatırlıyorum.
Diploma projem bir konser salonuydu. Şimdiki Reasürans pasajı Konferans salonunu yeniden
tasarlayacaktım. Sanal olarak elbette. Şık ve elit bir yer olmasını istiyordum. O konsept
paftası sanırım en sevdiğimdi. O proje de. Sebebi en yüksek notu almam değildi, okulda en
sevdiğim değerli hocam Ercüment Tarcan’ın haberim olmadan bu projem ve benim kişiliğim
hakkında Opera dergisine yazmış olduğu yazıydı. Beni takdir ettiğini yazdığı ve projemi
övdüğü bir yazı yazmıştı. Düşününce nasıl bir şans! Ne mutlu ve gururlu bir üniversite
öğrencisi olmuşum! Hayatımın sayılı güzel yıllarıdır M.S.Ü. yılları.
O paftayı şimdi yeniden gözümde canlandırmaya ve benzerini yapmaya çalışacağım. Yapınca
da sizlerle paylaşacağım. Günümüzde teknoloji becerikli asistanımız ne de olsa. Yirmili
yaşlarımdaki kadar zorlanmayacağıma eminim.
Bu konu nereden aklıma geldi, sizlerle onu da paylaşmak isterim. Çok sevdiğim dostum,
Canan Kayışlı, bana sitesinde yer ayırmak istediğini söylediğinde hem çok mutlu oldum hem
de onur duydum. Mutlu oldum çünkü yıllardır içimdeki yazma sevgisini sonunda aktarma
olasılığı bulacaktım – nedense ben kendime ait bir blog, site ve benzeri bir oluşuma sıcak
bakamıyordum, sanki büyük sorumluluk almam gerekiyor gibi hissettiriyordu – Canan’ın
teklifi aynı zamanda onurdu çünkü yazılarımı bünyesinde sergileyecek olması onları okunmaya değer bulduğunun ifadesiydi. Ne büyük mutluluktu bu benim için. Fikirler
paylaştıkça büyür, hayat paylaştıkça güzelleşirdi.
Hemen yazmaya koyuldum. Bu esnada yine çok sevdiğim başka bir güzel ruh olan sevgili Elâ
Atakan ile bir sanat yapıtı tercüme çalışması arifesinde kendimi Photoshop’ta kolaj yaparken
buldum. Yaklaşık yirmi yıldır neredeyse – kitap kapakları çalışmalarım hariç – hiç yanına
yaklaşmadığım bu yönümü canlandırmış oldu. Yazı ile görsel böylece buluştu. Ardından da
okuldaki konsept paftalarını anımsattı bana.
Bu yazı da tüm bunların neticesinde, sanki olup biteni anlatmak istercesine, bu şekilde ortaya
çıktı.
Liella 