Babaannem kedileri çok severdi.
Dünyası başka bir kadındı.
Çok naifti.
Sakindi.
Hep hüzünlüydü minicik gözleri.
Buğulu bakardı.
Bir kere yüksek sesle konuştuğunu duymadım.
Bir kere biri ile ilgili kötü bir şey dediğini.
Sadece 4 tane torununu çok sevdiğini ve bizden başka hiç bir çocuk sevmediğini hatırlıyorum.
” Amaaan onlar dılacan, benimkiler öyle mi, melek melek onlar ” dediğini hiç unutmuyorum.
Kedi sevgimiz babaannemize benzemiş hepimiz kedi besliyoruz yıllardır.
Ve sardunya dikiyoruz.
Ve kuşkonmaz bakıyoruz.
Pencere içlerinde.
Bahçelerimizde.
Bu gece onu gördüm rüyamda, bir sürü gri beyaz kedi kucağında.
Ben yatıyorum, kapı çalıyor, eşim açıyor babaannem kucağında kedilerle içeri giriyor kucak dolusu.
Bırakıveriyor üzerime.
Civciv gibi saçılıyorlar her yere.
Dur babaanne böyle fotoğrafını cekeyim diyorum, poz ver hadi.
Yok yoook diyor, yüzünü saklıyor.
Babaannem hiç fotoğraf çektirmezdi .
Yüzü kıpkırmızı olur, başını öne eğerdi.
Utangaçtı.
Sıkılgandı.
Kendi halindeydi.
Babaaneydi o.
Bütün gün somyanın köşesinden dışarıya bakar , tesbih çekip, çocuklarına dua okurdu.
Dün o zamanlar ki yaşını hesapladım, benim şu anki yaşımdan daha küçükmüş.
Kendimi o şekilde düşündüm.
Bir odanın içinde, elimde tesbih, başımda çorap lastiğim, ağzımda sürekli bir dua.
Birden silkindim.
“Aman tanrım” dedim.
Olacak iş değildi.
Ne değişti.
Neler değişmedi ki.
Şimdi üzülüyorum onlar için.
Hiç yaşamadıkları için.
Ya da kendilerini hep kısıtladıkları için.
Bir çemberim içine koyup, orda mutlu olmaya çalıştıkları için.
Öyle mutlu olduklarını sandıkları için.
Elimde bir tane bile gençlik fotoğrafı olmadığı için.
Fotoğrafta gülmediği için.
Gözlerini kaçırdığı için.
Sakız sardunyalarının yanında ya da kuşkonmazıyla bir tane fotoğrafı olmadığı için.
Oysa bu pencerenin ardında, sardunyanın arkasında, biraz da buğulu gözleriyle bana gülse…
Olmaz mıydı…
Yaşanmamış bir hayat diyemeyeceğim, iyi yaşadı babaannem, o devre göre.
“Babaanne senin resmini yapcam” derdim.
” Yap kuzum ama güleyim ” derdi.
Belki de gülmekti tek eksiği. 🌹❤
Liella 