Bir “bilge” dostun da dediği gibi, gerçekten de anne ölümü büyütüp olgunlaştırıyormuş. Her yaşanmışlıktan sonra, daha ne kadar büyüyebilirim derken, meğer büyümenin Nirvanası da oluyormuş. Keşke, keşke biraz daha, bir süre daha birinin, senin kızı olsaydım, keşke.
Bugün senin doğum günün. Yıllar sonra çıkarılan nüfus kağıdına, bugünü yazmışlar doğum günün diye, oysa sen hep Sonbaharda doğduğunu söylerdin, nenem öyle anlatırmış. İyi ki doğmuşsun Selime Sultan, nice mutlu ve sağlıklı yıllara derdim hep, olmadı, olamadı 😢Geçen yıl bugün… Sana bambu göndermiştim, dualarımla birlikte, şans, uğur, sağlık getirsin istemiştim; duaların gücüne ve benim dualarımın duyulduğuna inanırdım, inanırım da, bu defa “yukarıdaki” beni duymadı ya da sen gitmeyi çok istedin. Bunları söylemek, hissetmek artık abesle iştigal, ama can sızısı be annem, yürek acısı , dökülmek ister.
“Üşümesin diye, üstünü örttüğünüz birinin cenazesine katılmadan dünyayı anlayamazsınız”
Dünyayı daha iyi anladım, anlıyorum, anlamaya çalışıyorum artık ve bakıyorum, kendime bakıyorum, senin istediğin gibi.
İyi ki doğmuş ve iyi ki annem/iz olmuşsun. Torunların senin özlemindeler, Lian ve Ella hiç şüphen olmazsın, seni tanıyarak seninle büyüyor.
Ama…Fakat… Lakin… “Annem yok, kimseM yok”
Canan Kayışlı
Liella 