Bıçak sırtında yürüyen bir dil cambazı, zamanı bükerken, kelimelere takla attırır, sözü ışıl ışıl, dizeleri sayfalar dolusu hikaye, cümleleri bir roman ve “bazı” konulardaki fikirleri kural, hatta bazen yasa, böyle bir hocadan övgü almak bir onur/du/r!
Ama enflasyonu olan insan gibi, çok kullanılan sözlerin de etkisi, nazarımda “cüzi”… Herkes herkese, “bebeğim, meleğim, çiçeğim, böceğim, seni seviyorum” deyince o kelimeler bir balon misali, “içsiz” kalıyor. Çünkü insan söylediklerinin sorumlusudur, gereğini yapmayınca kelimeler havada asılı kalır.
“Bir insan her yerdeyse, hiç yerdedir” demişti küçümseyerek, her yerde ve herkeste olana âmâ ve sağır olarak ödüllendirildi, basireti bağlanarak…”Dün dündür” demiş miydi hatırlamıyorum ama “Söz hükmünü yitirir” on/ca.
Ben anlam ve imla arayıcısıyım.
“madde ile mana arasındaki sır kime malum,
ah ile aşk arasındaki cana, canana hû”*diyerek kazarım, hedefimdeki yolculuk bunu gerektirir.
Her ne kadar birileri bana “sert” dese de, dürüst, adil, başkasının hakkını ihlal etmeyen ve illa ki içinden yalan geçmeyen sözlere mülteci değil, onları anayurduna demirbaş seçenim. Sertlik ise insan olma çabasından… Susamadığım da sır değil “dil söz kaynıyor, dimağ gani” diyorlar.
Suçu işlemiş olmasına rağmen, kirli bir davranışı yapmadığını ispat etmek için, çocuklarının üzerine yemin eden bir insanın, yüreğinin yerini bildiğinden şüphe ediyorum, Allah seni/sizi evlatların(ız)la sınamazsın.(Bu cümle bu yazının konusu değil, sadece dar alanda kısa bir paslaşma)
“Afat yazar”… Bilmukabele desem az kalır, haşa yanınızda lafı mı olur, siz ve afet-i dAvran!
Canan Kayışlı
Liella 