İNGRİD GİRGİN ABLA

O, birçok insan için sadece İngrid, benim için Ingrid ablaydı. Türkçeyi de, ana dili Almanca kadar iyi ve aksansız konuşurdu. İyi, mert, dürüst, yardimsever ve adil bir insandı. Başkasına olduğu gibi, olduğu kadar kendine adil davranmadı, hayat da onu taklit etti sanırım!
Ağır bir hayatı bitirmiş İngrid ablam. “Yaşama hastalığı” bitmiş.Yıllar yıllar önce, annemi özlediğimde “gözlerinde annem var” deyip ona sarıldığımda, hüzünle karışık sevincini hatırladım birden…Ve kalabalık bir ortamda, bana sesini yükselten bir edepsize “hoşt” diyerek haddini bildirmesini.
Hayat sadece bu kadar mı? Bir varmış, bir yokmuş… Sevdiklerine kavuşur mu, acıları biter mi, o buğulu mavi gözlerindeki hüzün, yerini huzura bırakır mı gittiği yerde…
Gençliğimin, kötü zamanlarımın iyi ve moral tarafı, beni iyiliğe inandıran üç beş kişiden biri yok artık. Eksildim, yine yeniden! İyi ki hayat yolum, beni sana da getirmiş canım İngrid ablam, iyi ki tanımışım seni.
Huzur bulsun, devri daim ve kaim olsun.