Insan sahip olduğundan vazgeçermiş, ait olduğundan ise asla ya da çok zor. Sanırım insanın doğasında var birine ait olma isteği.Mecburiyetten değil, gönülle bağlı olma halidir bu, hatta belki de ruhla.
Birinin çocuğu, annesi/babası, eşiti, arkadaşı, dostu, sevdiği, bildiği, duyduğu, gördüğü olmak çok değerli ya da zıttı; yani birinin sana ait olduğunu bilmek. Sahip olmak değil sahiplenmek, sahiplenilmek, kollamak ve kollanmaktır güzel olan, çünkü “her sahip olunan şey, önünde sonunda yitirilmek zorundadır”*
Ait olmadığın, kendini ait hissetmediğin yerde insan nefes alamıyor, köreliyor, kör oluyor, soluyor.
Yazdıklarım kınından çıkardığım, yüreğimden süzüp öncelikle kendime söylediğim olduğuna göre, diyorum ki: annem “hâlâ” senin evladın, en sevdiğin kızın😊olmak ve bu duygularla yaşadığım yere dönmek çok güzel, evim oralarda kalsa da…

20/05/2022’den beri, “Annem yok, kimsem yok “

Canan Kayışlı 24/08/2023