Osman

Şu “Osman” ı da bir türlü bitiremedim.
Ne “Osman” mış ama…
Biz mi büyütüyoruz “Osman” ları gözümüzde, yoksa onlar mı kendilerini müthiş ve tükenmez egolarıyla büyütüyorlar anlamadım.
Bit artık deyip gözüne baktıkça kitabın, sanki sayfa ekleniyor.
Yeter artık bırakıyorum bu kitabı dedikçe okumak için isteksizliğim arttıkça, “Osman” lar da artıyor.
Ve sonlarını merak ediyorum.
Bakıyorum bir değişiklik de yok aslında.
Hep aynı.
Bütün “Osman ” lar birbirinin kopyası.
Bencillik ve sevgi yoksunluğuluyla sarmalanmış bir ömür içinde yaşama mücadelesi verdikleri, adına da özgürlük dedikleri bir hayatları var.
Oysa baştan aşağı korku, terkedemedikleri.
Bu kitaptan anladım ki; bütün “Osman” lar korkak.
Bir kadının cesareti.
Bilgeliği.
Sevecenliği.
Onlar da yok.
Iste kitap ondan bitemiyor.
O kadar çok eksik var ki.
Bir türlü tamamlanamıyor.

Bugün bir 20 sayfa daha okudum.
Yok olmuyor.
Bazen olmuyor.
Olmayınca olmuyor…

Bu “Osman” lar tamam olmuyor…🤷
Tamam olmaları için bir kadın gerekiyor.
Yürekli ve sabrı bol.
Bütün kadınlar gibi…