Zaman geçmiyor, biz geçiyoruz zamanın içinden, belki de dışından.
O meçhule ya da aslında bilinene doğru gidiyoruz ömür dediğimiz süreçte.
Yaşarken erteliyoruz, aslında yaşamamız elzem olan birçok hali…
Cepte/ çantada keklik sandığımız sevgileri ve duyguları erteliyoruz yarına, daha yarına…
Ve bazen unutuyoruz ertelediklerimizi…
Ertelediklerimiz de bizi belki de.
Sonra birgün “yüksek dağın kuşu” misali bir selvinin dalında,
belki de tesadüfî bir karşılaşmada, cepte/çantada keklik sandığımız sevgilere, duygulara rastladığımızda… Geçmiş bir tokat olup “yumuşakça” çarptığında…
Anlıyorsun, beklemek de, bekletmek de, ertelemek de uzaktan bakmak demek, geç kalmak demek, hem kendine, hem de hayata!
Ve hayat geç kalanları asla affetmez/affetmiyor…
Şairin çok ötelerden ses verdiği gibi:
“sevgileri yarınlara bıraktınız” kendinizi de diyor hayat!
Canan Kayışlı
Liella 