Bir yazı okudum ve aklıma geldi kendime “nasılsın” diye sormak!
İyiyim, çok İyiyim…
Burnum mu uzadı ne! “İç güveysiden hallice” desem erkek ağzı olduğundan bana uymaz (yanılıyor muyum bilmem, sadece erkekler kullanırmış gibi geldi de.)
İç gelinden hallice desem böyle bir tanımlama yok ki… Çünkü gelin, kadın, hanım, dişi “olağan” sığıntıdır…O yüzden de, bir sıfatı da olmamıştır bu anlamda; eksik etek, kaşık düşmanı gibi “şahane” tanımlamalar bizden değil şükür, başka bir iklimin, başka bir kültürün, başka bir toprağın kadın tanımlamaları, bizde böyle “şeyler” olmaz!
İnsanlara “Nasılsın” diye sorup, cevabını duymuyoruz..Duymak da Istemiyoruz…Mış gibi yapıyoruz, mış gibi yaşadığımız gibi.
Hep kendimizi anlatmak, hep bizi dinlesinler istiyoruz. Hep bizim problemlerimiz, bizim hastalıklarımız, bizim dertlerimiz, bizim şahane kişiliğimiz, bizim, bizim, biz…Anlatacak ne çok şey var, dinleyen de oldukça.
Anlatmadığına göre, dinleyenin anlatacak bir şeyi de yoktur, derdi kederi hiç yoktur, nasıl olsa. Oysa bir bilse, dinlese, dinleme özürlü insan kişisi, anlatmayanın yüreği, sadece anlatamamaktan değil, dinlemekten de şişer! Başkalarının problem, dert ve kederleri yüreğine ağırlıktır, kendine ait olanlarla birlikte. Oraya hapseder, omuzlarında ve orada taşır, çünkü ona emanet sırlar, mutsuzluklar ifşa kabul etmez. Birgün “sustuklarının duyulma” hayalini kurar, gerçekleşmeyeceği bilgisiyle üstelik. Çünkü değişmez kuraldır, bencil İnsan değişmez!
Dinle, bir ağacın dallarının rüzgârda çıkardığı sesi dinle, yağmurun sesini, kuşların birbiriyle şiirleşmesini, “yazımı kışa çevirdin” diyen bozkırın tezenesini, “benzemez kimse sana” diyen Müzeyyen’i, sessizliği, hayatı ve lütfen kendini dinle…Ama nasılsın deyince “çın çın” sadece kendini, hep kendini, sadece kendini anlatan, sana “nasılsın” demeyeni dinleme! Hayat herkese eşit davranacak ve değerini bilmeyenlere katlanacak kadar uzun değil. Unutmamalı ki,
“Hayat kısa kuşlar uçuyor “
Sahi siz nasılsınız?
Canan Kayışlı
Liella 