Bahar’a Dair

Fark ettim ki; kışın rehaveti fazla çökmüş üzerime.
Silkinip üzerimdeki rehaveti bir kenara atıp yollara düşüp yürüdüğüm çok oldu ayazlı günlerde.
Ama hiç birinde eve dönüşüm bugün ki gibi olmadı ne hikmetse.
Rüzgarın hafif ıslığının eşliğinde, minicik bir bülbülün şarkısıyla, gölün o tatlı kokusunda ne kadar yürüdüm bilmiyorum.
Gelip bir taşın üzerine oturup soluklandığımda, tavşan kanı bir bardak çayı yudumladığımda ve yürürken eteklerime dolanan rüzgarı göle boşalttığımda anladım ki çok yorulmuşum.
Yine de soluğumu tuttum, ilkbaharın ilk tatlı nefesinin içinde, onun nefesine karışmasın nefesim diye.
Şöyle bir salınsın keyfince.
Bir dolansın yüreğimizde gönlünce.
Sakin sakin oturup gölü seyrettim sessizce.
Sonra düşündüm.
Kaç ilkbahar daha gelecek böyle.
Kaç kiraz mevsimi daha görecek ömrüm.
Kaç kez daha gelip oturacağım bu sandalyeye.
Daha kaç kez bir karabatak kestirip gözüme, yüzmesini izleyeceğim bıkmadan.
Kaç kez daha güneşi teslim edeceğim göle.
Kaç kez daha geçeceğim bu yemyeşil yoldan.
Kaç kez daha müjde getirecek daldaki karga.
Kaç kez daha şarkı tutacağım arabada.
Ve kaç kez daha aynı şarkı çıkacak bana.
Kelebeğin kanadına tutunmuş ve onunla uçuyor olmak kadar hafif, daha kaç kez hissedeceğim kendimi.
Sazlıkların salınmasını daha kaç kez dansa benzeyeceğim.
Ve daha kaç kez diyeceğim sevdiğim insanlara ” keşke sen de olsan burda”💙