Ben ne olduğumu değil ama, ne olmadığımı çok iyi biliyorum, kendimi ben inşa ettim, Ben beni doğurdum, hâlâ da büyütüyorum, eksik, gedik, ağır, aksak, hatalarım ve sevaplarımla… O yüzden altın, gümüş, İnci falan değilsem de, toprağım ben, belki de bakır, ama ak pak…
“İnsanlar dışarda mükemmel bir hayat yaratmaya çalışır, ama hayatın kalitesi içeriye bağlıdır “
Tam ve mükemmel olmadığımı biliyordum. Yıllarca tamamlamak, tamamlanmak ve kusursuz olma çabasına düştüm; daha doğrusu farketmeden “fena” bir şekilde bu çabanın içine “düşmüşüm”. Bunu farketmek yıllarımı aldı.
Artık eksik olduğumu bildiğim gibi, bunu saklama çabam da yok. Ama bu “Ben buyum, bana katlan, katlanın” demek değil, asla. İnsan kırmak tercihim değil, ama uzun zamandır artık beni de kayırıyorum. Kırılması gereken olursa da, dilim kılıç, sözüm kurşun; “hak” yemedim, ama hakkımı savunamadım çok zaman, şimdi onları toplama mevsimindeyim!
Hatalarımı gördüğümde düzeltmek, en azından o yola girmek benim için kaçınılmaz, özür dilemek ise, gocunmadan, çok rahat bir şekilde yaptığım. Genelde affedildim de, çünkü içinden ahlaksızlık, yalan, hırsızlık geçmeyen her hata, yanlış, yanılış affedilir, affedilmeli. “Faş” etmeyi de hiç sevmedim, bunu marifet sananlar, dilinize kelepçe “vurun”…
Kendine yapılmasını istemediğini, başkasına yapmamalı insan, güdülerinin esiri olmamalı. İnsan…
Bu tabiri çok sever oldum “Kalabalıkta edilen efeliğin, tenhada özrü yok hükmündedir”. Egosunu “ezen/ezebilen” insan saygı çoğaltır diye anlıyorum ben bunu.
Çok sık söyleyince, sevenlerim, sevdiklerim üzülüyor, beni “dipte” falan sanıyorlar. Yüzeysel ve yüzeyde olmadığım kesin! Ama ben çok sık “Ölüm var ya hu!” dediğim ve bu şekilde yaşadığım için karamsar ve mutsuz değilim.
“Ölüme bakıyorum, çünkü bana nasıl yaşanacağını öğretiyor”.
Keşkesiz yaşamak şahane. Söylemem gerekeni ertelemiyorum, yapmam gerekenden kaçmıyorum, hayatımda kalanlar asla az değil ve kalması gerekenler, kolay olmasa da, gitmesi gerekenleri, hakettikleri şekilde uğurluyorum. Yapamadığımı da evrene havale ediyorum, karma işliyor, “şafak söküyor”. Vicdanım rahat, yüreğim serin, mış gibi yapmıyorum. Giderken de “üstü kalsın” demeyeceğim, hayatıma değen cümlesinden alacaklıyım çünkü. “Zamana yemin olsun ki, insan hüsrandadır.”
Yazmak çığlığım, söylemek gibi bir hünerim de varmış, öyle dedi kalemi güçlü bir dost. Son yıllarda teveccühlerini, konalga kuşlarına, konalga çiçeklerine yağmur gibi yağdırınca, inanmakta tereddüt etsem de, alanında “bilir kişi” olandan övgü almak, mutlu ve teşvik ediyor; ayrıca
mütevazı olmayacağım, biliyorum ki, yazdıklarım birilerine dokunuyor!
“Ve nasıl ki;
çömleği çömlek yapan dışındaki biçimi değil, içindeki boşluk ise;
insanı “insan” kılan da ünvanları, varlıkları, sahte mutluluk zamanları değil;
hiçlik’leri, eksiklikleri ve kaybettikleridir…”
“insan var’lıklarıyla değil, yok’luklarıyla yazar hikayesini…”
Tam ve mükemmel değilim, eksik ve hatalarıma sarılıyorum ve bunu saklamıyorum. İnsanı kamil olma yolcusu, bir garip Canan, yeni yaşını kollarını açarak karşıladı, “Ehlen ve Sehlen”.
Yeni yaşım merhaba!
Canan Kayışlı
Liella 