Bir şiir yaz deseler bana ya da bir öykü en sevdiğin şehire.
Çok düşünmezdim herhalde.
Çok şehir gördüm.
Çok etkilendiğim yerler oldu.
Çok hayaller kurdum bir çok şehir üstüne.
Ama en güzel şiiri veya öyküyü sanırım Sinop’a yazardım.
Yeşille mavinin harmanlanmış haline, düzen ve temizliğine, mis gibi havasına, sabahın erkeninde pata pata giden balıkçı takasına, en güzel şiirlerin yazılıp bestelendiği mapus damına, beni müthiş etkileyen o yüksek duvarlarına, pencereden bakınca uçsuz bucaksız bir maviliğin varlığına ama özgür olamayışa, şairlere, düşünenlere, hak yemeyenlere, yedirmek istemeyenlere yazardım bütün öykülerimi ve şiirlerimi.
Ama zaten öyle şiirler yazılmış ki, benim şiirlerim o uçsuz bucaksız denizde bir mavi küçük balık olurdu bence.
Görünmezdi bile.
Duvarlarına vuran dalgaların sesinden, uğuldayan rüzgarının nefesinden, yıllarca soludukları o küflü duvarlarından ne öyküler çıkardı kim bilir.
Demir ranzanın pasından, gecenin sessizliğine karışan gıcırtısından, kırık aynadan, kilidi kopmuş dolaplardan, duvara kazınmış aşk şiirlerinden ve özgürlük sözlerinden ne öyküler bulunurdu aslında.
Ne zaman baksam o fotoğraflara içim param parça dağılır simdi.
Toparlanmak zorlaşır bana.
Biraz şiir çeker canım, Sabahattin Ali’den.
Mırıldanarak dolaşırım evde Sezen’in bestesini.
“Çocuklar Gibi”
Cezaevinin en üst duvarına çıkar kocaman delikten denize bakarım, kıyıya vurup dalgaların köpüklerini sayarım ya da acılara tutunanları mı sayarım acaba…
Sinop ve Sinop cezaevi görülmeye değer bir anlam taşır bende, ruhumun derinliklerinde bir his, bir çatıdır başımı sakladığım, kulaklarımı tıkadığım…
Yalnız ve sessiz bakar mavi denize ve ufka, yüreğimde ateş gibi sakladığım.
Özgürlük aşkını belki de ilk orda yakaladım.
Hiç bırakmayacağım…
Görmediyseniz bu koca yürekli kenti, gidip görün.
O deli rüzgarına ve derin dalgalarına karşı kalesine çıkın.
Ve denize karşı bir şiir yazın.
Bir şişeye koyup, karşı kıyıya fırlatın.
Yıllarca yaşanan tutsak hayatlara inat o şişeyi ve şiirleri özgür bırakın.💕
Liella 