“İçine kara bulut girse de.
Kalbinle kuş vurma abi”
Herkesin içinde iyi ve kötü barınır…
Herkes içindeki, iyi ve kötüyü besler çeşitli duygularla, farkına bile varmadan.
Herkes, içinde iyi olduğunu kabul eder de, kötünün de, kötü bir tarafının da olduğunu, çok az insan kabul eder.
Herkes çok iyi, herkes İyilik timsali, herkes iyi niyetli, hatta birazdan, melek olmanın nişanesi, kanatları yeşerecek kimilerinde.
Beylik ve artık benlik, bencileyin Cananca lafımı savurayım yine ve yeniden “Hadi oradan”.
Herkesin “kötü” olmak için nedenleri, durumları, şartları vardır, illa ki de olmuştur. Ama bunun aynı zamanda bir seçim, kolaycılık, basitlik, hafiflik olduğunu, insanların aynı koşulları, aynı koşullarda yaşayıp, farklı tepkiler verdiğini, farklı seçimleri tercih ettiğini unutmayalım. Başedemediğimiz, altından kalkamadığımız, yenildiğimiz, harcandığımız durumlarda bile, iyi kalmak için mutlaka nedenlerimiz, en azından bir nedenimiz vardır. Tıpkı kötü olmak için nedenlerimiz ve bahanelerimiz olduğu gibi.
Aynaya bakmak, aynaya bakabilmek, oradan kendi gözlerini görebilmek, gözlerden ağırlaşmış, ağırlaştırılmış yüreğine inebilmek, kendi saf ve temiz kalmış yüreğine sığınabilmek, iyi kalmak için bir neden, hem de en önemli neden.
Hem “ne gelir elimizden insan olmaktan başka “İnsanın, arsız ve her duruma uyum sağlama yapısını, göz önüne alırsak, kötü olup, kötülüğe kaymanın zor olmadığını sanıyorum…Bunun için, bir süreç gerekip gerekmediğini de bilmiyorum. Kaldı ki siz ben “kötüyüm, kötülük yaptım” diyen kaç kişiye rastladınız? Çünkü kötülüğü, hatayı, yanlışı kabul etmek, sorumluluk almak demektir, değişim, dönüşüm demektir, kötülüğü, yanlışı, hatayı düzeltme çabası demektir.
Herkesin bahanesi ve nedenleri var yaptıkları, yaşattıkları, mağdur ettikleri,, zulüm etmek için… Haksızlıklar, zalimlikler ve kötülükler için, hep bir bahane, hep bir sığınacak liman var. Geçmişi, ailesi, çocukluğu, hastalığı, bağımlılıkları, falanları, filanları…Bir de “kandırıldım” saçmalığı hortladı bir zamandır, kananlar, kandırılmak isteyenler için.
Karısını, sevgilisini öldüren “sevdim” diyerek cinayet işliyor ve “ben kötü bir insanım” demiyor. Yıllarını ya da/ve aşkını paylaştığı adamı/kadını “yeni bir heyecan, yeni bir tadla”la aldatıyor ve “ben kötüyüm” demiyor. Hak etmediği maddi/manevi (para, mal, övgü, sevgi, saygı) “varlığı” gözünü kırpmadan zimmetine geçiriyor ve ben kötüyüm demiyor. En yakınlarını, “canım, Cananım” dediklerini güveninden ve hatta hızını alamayıp etik değerlerle vuruyor ve “ben kötüyüm”demiyor. Yalanlarıyla, yarattığı hayâl kırıklıkları, arşa değse de, pembe, mavi, küçük, önemsiz diyor da “ben kötüyüm””demiyor. Kötülük örnekleri vermekle bitmiyor, liste uzun.
Sesini çıkarman gereken yerde “bana dokunmayan yılan bin yaşasın”demek kötülüktür, dostken “her şeyini” onayladığın insanla gerildiğinde, onun canını yakanlara sırnaşmak kötülüktür, arkadaşının eşine, sevgilisine yürümek, onun “iltifatlarını” almak kötülüktür, “insan kullanmak”kötülüktür, yapmadım/yapmıyorum dediğini yapmak kötülüktür,
“dostlar/aile” için olman gereken yerde olmayıp, vermen gereken desteği vermemek kötülüktür.
Ve belki de en büyük kötülük, kendi hakkına “tecavüz” edilmesine sessiz, kör kalmaktır.
Elbette “İlk taşı, günahsız olan atsın” dersek, kimsenin eli taş atmaya gitmez, kimbilir, belki de kendini mükemmel görüp taşı atacak “hadsizler” vardır. Önemli olan, kusursuz yada mükemmel olmak değil, kötüyü, kötülüğü tanıyıp, gardını almaktır, düzeltme çabasıdır.
Şartlar seni zorlarken bile kötü olmuyorsan, olamıyorsan iyisin demektir, insansın demektir…Ama bu sol yanağına vurana, sağını göster demek değildir…
Ben iyiyim, bana her istediğini yapabilirsin de demek değildir…
Ben iyiyim diyerek başkası, başkaları için herşeyi yapmak, kendi mutsuzluğuna rağmen tavizler vermek de demek, hiç değildir.
Çünkü iyilik kendinle başlar, kendinde başlar, kendi mutluluğunda, kendi mutluluğunla başlar…
Her ne kadar hayatın alış-veriş değil,
veriş-alış olduğunu, önce tohumları ekmek, sonra biçmek
gerektiğini, insan olmanın, insan kalmanın temelinin iyilik olduğunu bilsem de, herşey önce seninle başlar/ başlarmış…
Bencillikle değil ama, benciLikle önce kendini kayırmalıymış insan!
Sonra?
Ben bilmem hayat bilir!
Canan Kayışlı
Liella 